Kalabilmeni dilerdim.

Günün Şarkısı bu.


Aylardır ben çaresizliğimden güçlüymüşüm gibi durdum,durdum,durdum ama beceremiyorum ya ben.
Bu postu yazmadan önce çok sevgili anneciğimin postunu okudum.Sonra kendimce ona destek oldum,kendi kendine sorduğu sorunun cevabını verdim.
Kelin merhemi olsa başına sürer di mi ? Sen kendi derdine çare buldun bi de onun derdine çare bulman kaldı di mi , bi halta yaradın aferin diye kızmadan da edemiyorum kendime.

Her neyse.Onun sorusuna verdiğim cevap,anılardı.Haklı mıyım bilmiyorum ama kendi konumda haklıyım.Eğer o anılar olmasaydı ben belki unutabilirdim.Her yerde anımız var ve ben artık bu durumdan kendimi kurtaramayacam sanırım.

Bu sene ilk İzmir'e gittiğimde ne olursa olsun bir daha adını ağzıma almayacağım demiştim.Kaç defa adını andım acaba?100,200,500 ??Ben hala oturmuş düşünüyorum,zaman gelir sıkılır ordan,yapamaz orda,gelir tekrar.Ama sadece rüyada olacak şeyler bunlar.

O kadar çok bezdim ki..Çok hatıra var , evde dursam bile akla gelecek hatıralar var.

Bize gelecekti,tam o sırada İkiz indi aşağıya,bana kitap vermeye,o da asansörden çıktı ve İkiz pişkin pişkin sırıtarak 'neyse ben gideyim sizi yalnız bırakayım'dedi.Gitti o.Oturma odasına geçtik.O sürekli benle dalga geçerdi biz arkadaşken. Bi' kere msn'de kamera açmıştık.Arkada duvar olduğu için 'sizin evde koltuk falan yok mu?' demişti.Ben hayır cevabını verince 'sınıfça aramızda para toplayıp evinizi döşetecem ben merak etme' demişti.Neyse işte,ben şu an bu yazıyı yazdığım koltukta oturuyordum o da karşımdaki koltuğa uzanmıştı ve 'sizin evde eşya varmış işte,güzelmiş eviniz,evleri değiştirelim'demişti.

Ben ona bi şey verecektim o yüzden benim odama geçtik.Öpüyoruz böyle birbirimizi.Ama ben nasıl korkuyorum annemlere yakalanacaz diye.Sonra bu yatağıma yattı bende gittim yanına yattım.Sarıldık,uyuduk.Sonra tabi uslu durmadık gene öpüşmeye başladık.

Odamdaki pencereden baktığımda da o var.Dershaneye gitmemiştim 'buraya gel'demiştim.O da geliyorum hazırlan dedi,geldi ben daha hazırlanamamıştım.Mesaj attı 'parktayım' diye.Pencereden baktım orda oturuyor.

Sürekli olarak gittiğimiz Real'de var mesela.Annemlerle yemek yemiştik,sinemaya gidecektik.O günde ayrıydık.Sonra bi baktım bu ve benim yaklaşık 13 yıllık arkadaşım,oturuyolar.Gittim yanlarına.Öptüm ikisini sonra 'hadi gel seni annemlerle tanıştırayım'dedim.O önce bi dalgaya vurdu 'hangi sıfatla ya biz ayrıldık' falan diyor bi yandan gülüyor.En son arkadaşımız dayanamadı ' kalk git lan' dedi.Bu da geldi.Annemle tanıştırdım önce.Annem o gündür bu gündür çok sever onu.Babam o gittikten sonra 'bu ne ya zayıf,çelimsiz bi şey' demişti.

Gazipaşa var Adana'da.Ordaki anılar..Saymakla bitmez.Hiç unutmam -17 Kasım 2010-doğumgünüm.Yanımda Mommy ve İkiz.Meleklerim,nasıl uğurlu geldilerse bana..Onun evinin önünden geçiyoruz,ben kızlara şaka amaçlı 'hadi ben onun yanına gidiyorum' dedim sonra 'Allah'ım tek dileğim onu görmek' dedim.Gülüştük falan 2-3 adım attım ve ben onun adını bağırdım.Mommy 'saçmalama' falan dedi İkiz 'sakın ağlama' dedi.Gerçekten karşıdan gelen oydu.Ne zaman o yoldan geçsem -ki sık sık geçerim- o olay gelir aklıma ve yüzümde küçük bi tebessüm olur.

Bunun gibi daha bi çok anı var hafızamda,kalbimden atabiliyorum - ya da atabildiğimi sanıyorum- ama aklımdan hala atabilmiş değilim.Hele İzmir'de..Ne zaman bi çift görsem bizde böyle olabilirdik diyorum.O kadar çok hayalim vardı ki.Özel ders hocamız bile derdi bize siz kesin orda evlenip gelirsiniz diye.

Keşke hiç gitmeseydin o Viyanaya.

Ben kalabilmeni dilerdim.
Peki sen ? Kalabilmeyi diler miydin?